موسیقی در مذهب شیعه
#غناء_موسیقی در روایات اهل بیت علیهم السلام:
١_ امام صادق علیه السلام میفرمایند:
بَیْتُ الْغِنَاءِ بَیْتٌ
لَا تُؤْمَنُ فِیهِ الْفَجِیعَةُ
وَ لَا تُجَابُ فِیهِ الدَّعْوَةُ
وَ لَا تُدْخِلُهُ الْمَلَائِکَة
خانه ای که در آن غنا باشد ، از مصیبت دردناک ناگهانی در امان نیست و دعا در آن خانه مستجاب نمی گردد و فرشتگان در آن منزل داخل نمی شود. دعائم الاسلام ج 2 ، ص 208 ، ح 762
٢_ قال الامام الصّادق علیه السّلام : الغناءُ عُشُّ النفاق.
امام صادق – علیه السّلام – فرمود: غناء و آوازه خوانی، لانه نفاق و دوروئی است.
«وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۲۲۷»
٣_ قال الامام الصّادق علیه السّلام :الغناءُ مجلسٌ لاینظر اللهُ اِلی اَهلهِ.
امام صادق – علیه السّلام – فرمود: مجلس غناء مجلسی است که خدواند به اهل آن نظر ( رحمت) نمی کند. «وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۲۸۸»
٤_عن ابی عبدالله علیه السّلام فی قول الله تعالی: «و اجتنبوا قولَ الزُّور» قال: قول الزُّورِ الغِناء.
امام صادق – علیه السّلام – درباره سخن خداوند که می فرماید: «از گفتار باطل بپرهیزید» فرمود: گفتار باطل همان غناء است. «وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۲۲۷»
٥_ قال رسول الله صلی الله علیه و آله : لا تَدخلُ الملائکةُ بیتاً فیه خَمرٌ أو دفٌّ أو طَنبُور أو نَردٌ و لا یُستجابُ دعاءُ هُم و تَرتفِع عَنهم البرکةُ.
رسول خدا – صلی الله علیه و آله – فرمود: فرشتگان وارد خانه ای که در آن شراب یا دایره یا طنبور (نوعی از آلات موسیقی) و یا نرد (نوعی وسیله قمار) باشد، نمی شوند و دعای اهل آن خانه مستجاب نمی گردد و برکت از آنان برداشته می شود. «مستدرک الوسائل، ج ۱۳، ص ۲۱۸»
٦_قال رسول الله صلی الله علیه و آله : یُحشَر صاحبُ الغناء مِن قبره اَعمی و اَخرس و اَبکم.
رسول خدا – صلی الله علیه و آله – فرمود: دارنده (آلات) غناء و آوازه خوانی محشور می شود در حالی که کور و کر و لال است.
«مستدرک الوسائل، ج ۱۳، ص٢١٩
٧_ قال الامام الصّادق علیه السّلام : اِستماعُ اللَّهو و الغناء یُنبِتُ النفاقَ کما یُنبت الماءُ الزَّرع.
امام صادق – علیه السّلام – فرمود: گوش کردن به چیزهای بیهوده و غناء و آوازه خوانی, نفاق را می رو یاند همان گونه که آب کشتزار را می رویاند. وسائل الشیعه, ج۱۲،ص۲۳۶
٨_قال الامام الصّادق علیه السّلام : الغناءُ یُورِثُ الفقر.
امام صادق – علیه السّلام – فرمود: غناء و آوازه خوانی موجب فقر و تنگدستی می گردد.
«مستدرک الوسائل، ج ۱۳، ص ۲۱۳»
