وظیفه کسی که از یاری اهل بیت ناتوان است

🥀و رزقنی البرائة من اعدائکم🥀

♻️وظیفه کسی که ازیاری اهلبیت

علیهم السلام ناتوان است♻️

علاّمه مجلسى رحمه الله در کتاب شریف «بحار الأنوار» مى نویسد:  

در بعضى از مؤلّفات شیعه از على بن عاصم کوفى نابینا روایت شده است که گفت: خدمت مولایم امام عسکرى (علیه السلام) رسیدم، سلام کردم، آن حضرت سلام مرا جواب داد و فرمود:  

خوش آمدى اى پسر عاصم! بنشین و استراحت کن! گوارایت باد مقامى که خداوند به تو مرحمت فرموده است!

اى پسر عاصم آیا مى دانى زیر قدمهاى تو چیست؟  

عرض کردم: مولاى من زیر قدم خود فرشى احساس مى کنم، خداوند صاحب آن را گرامى بدارد. 

امام علیه السلام فرمود: اى پسر عاصم! بدان که تو اکنون بر فرشى قدم نهاده اى که بسیارى از پیامبران و رسولان الهى بر آن نشسته اند.  

عرض کردم: اى سرور من، کاش تا زمانى که در دنیا هستم همواره در خدمت شما باشم و هرگز شما را رها نکنم.  

سپس با خودم گفتم: کاش چشم بینائى داشتم و آن فرش را می دیدم.  

امام علیه السلام که از ضمیر و باطن همه آگاه است به من فرمود: نزدیک بیا، وقتى نزدیک رفتم دست مبارک خود را بر چشم‌های من کشید و به اذن خداوند فوراً روشن شد و بینا شدم.  

سپس فرمود: این، جاىِ پاى پدر ما حضرت آدم است، و این جاى پاى هابیل است، و به ترتیب جاى پاى شیث، هود، صالح، ابراهیم، شعیب، موسى، داود، سلیمان، خضر، دانیال، ذى القرنین، عدنان، عبدالمطلب، عبداللَّه، عبد مناف را به من نشان داد.  

(سپس فرمود: ) و این، جاى پاى مبارک خاتم الأنبیاء صلى الله علیه وآله وسلم و این، جاى پاى مبارک امیرالمؤمنین علىّ بن ابى طالب علیه السلام است.  

علىّ بن عاصم گوید: خود را بر آن جاى قدم‌ها افکندم و آنها را بوسیدم و سپس دست مبارک امام علیه السلام را بوسیدم و عرض کردم: من از اینکه شما را با دست یارى کنم ضعیف و ناتوانم و جز اظهار دوستى و ولایت نسبت به شما و بیزارى از دشمنان شما و لعنت کردن آنها در تنهائى قدرت ندارم، حال من چگونه خواهد بود اى سرور من؟  

امام علیه السلام فرمود: پدرم از جدّم، و او از رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم نقل کرد که آن حضرت فرمود:  

«مَنْ ضَعُفَ عَلَی نُصْرَتِنَا أَهْلَ الْبَیْتِ وَ لَعَنَ فِی خَلَوَاتِهِ أَعْدَاءَنَا بَلَّغَ اللَّهُ صَوْتَهُ إِلَی جَمِیعِ الْمَلَائِکَةِ فَکُلَّمَا لَعَنَ أَحَدُکُمْ أَعْدَاءَنَا صَاعَدَتْهُ الْمَلَائِکَةُ وَ لَعَنُوا مَنْ لَا یَلْعَنُهُمْ فَإِذَا بَلَغَ صَوْتُهُ إِلَی الْمَلَائِکَةِ اسْتَغْفَرُوا لَهُ وَ أَثْنَوْا عَلَیْهِ».  

کسى که از یارى ما اهل بیت عاجز باشد و دشمنان ما را در تنهائى‌ها لعنت کند خداوند صداى او را به تمام فرشتگان برساند، پس هرگاه یکى از دشمنان ما را لعنت کند فرشتگان آن را بالا برند و کسى که آنها را لعنت نکند لعنت کنند.  

و هر گاه صداى او به فرشتگان رسد براى او طلب آمرزش کنند و بر او درود فرستند و گویند:  

خداوندا! بر روح این بنده ات که در راه یارى دوستان تو تلاش کرد درود فرست، و اگر توانائى زیادترى داشت و بیشتر مى توانست یارى کند حتماً یارى مى کرد.  

در این هنگام از طرف پروردگار ندایى رسد که: اى فرشتگان من دعاى شما را درباره بنده‌ام اجابت کردم و صداى شما را شنیدم و بر روح او بهمراه ارواح بندگان صالح دیگر درود فرستادم، و او را از برگزیدگان نیکو قرار دادم.

 

📔منابع:

او در زمان خود از بزرگان شیعه و محدّثین بوده است، 

قطره ای از دریای فضایل اهل بیت علیهم السلام - جلد۱،صفحه۷۰۹

بحارالانوار، ج۵۰، ص ۳۱۶